hmm...

Czasem, szczególnie wieczorami, powracam myślami do przeszłości. Albo zaczynam marzyć. Kiedyś ktoś mi powiedział, i zgodziłam się, że bez pasji jesteśmy 'pustakami'- nie mamy wnętrza. To samo tyczy się marzeń. I przemyśleń.
Biorę sobie za nauczkę, żeby nie ranić- nawet jeśli bardzo Cię skrzywdzono. Nie odgrywać się. I kolejny raz jest to dowodem na autentyczność i nieśmiertelność słów w Biblii. Niekoniecznie chodzi o nadstawianie policzka- Ooo, z tym się zgodzić nie mogę. Ale o to, by nie odgrywać się na siłę. Nie możesz cofnąć czasu, więc każda czynność musi być przemyślana i rozważnie wykonana.
Lepiej przejść obojętnie wobec bezsensownej krytyki, pogardy etc. Nie unosić się, to nic nie daje, wywołuje jeszcze większą furię.
Może aż zbyt religijnie, w sumie nie chodzę do kościoła zbyt często (mija już dobrych kilka lat od pójścia bez jakiejś okazji,typu wesele;-) nie będę się wypowiadać na temat kultu, to osobna działka;-) U nas raczej wolimy się wyspać, żyć dobrze i raczej w zgodzie, niż na siłę udowadniać coś sąsiadom.
:-)
Co do tematu o pasjach. Mądre to było stwierdzenie. Tak, ludzie bez pasji żyją z dnia na dzień, jak roboty, coś czują, coś robią, ale robią to,bo muszą, a nie kochają:-) Ostatnio spróbowałam pomyśleć, co jest moją pasją. Dziwne, bo myślałam , że raczej jakiejś większej pasji nie mam. A jednak jest tego troszkę:-)) I chyba dlatego, że mam zbyt dużo rzeczy, które kocham robić, robię wszystko 'po łebkach'. Może czas się skupić na jednej, konkretnej.
Hmm... Gdzieś to już kiedyś słyszałam.:-)

Co do marzeń. Nawet, jak nie masz funduszy, nikt nie zabroni Ci marzyć. One dodają sił do działania i spełniania tego, co chciałbyś w marzeniach osiągnąć. Marzenia i optymistyczne podejście, ułatwiają czasem trudne chwile w życiu. Wieczne światełko w mojej głowie- jak to określam- czyli , czasem głupi, optymizm, sprawia, że moje sprawy załatwiają się zawsze dobrze. Jest kilka takich , które potoczyły się jakby wbrew temu,co chciałam osiągnąć. Czułam wtedy, jakby wszystko umykało mi przez palce, a ja nie mogłam nic zrobić.

Trzeba liczyć się z innymi, czasami brakuje mi empatii, gdy widzę tylko swoje dobro. Ale muszę myśleć, co widzą w tym inni i co czują, gdy robię coś, co wg mnie może wydawać się w jakiś sposób słuszne.

I dobrze, że są wspomnienia, których nikt mi nie zabierze, i których nikt nie może zobaczyć:-)
(Won od mojej głowy;-))
Dobrze, że tyle mamy;-) I tyle może zdziałać cuda.
Może jakiegoś naprawdę cudu doczekam haha;-)
Pzdr. Idę spać, bo bełkoczę, a jutro do Bećki i na urodzinki Babci. No i dylemat z prezentem- co kupić. Odwieczny dylemat- i tak pewnie postanie na kwiatkach...


SORRRYYY ZA TEN BEŁKOT NA GÓRZE;-))